16 januari 2021

Ik denk terug aan die bewuste dinsdag… Die dinsdag die nooit meer uit mijn geheugen zal gewist worden…

16 januari 2018 ☆ 18u35

De dag dat we met onze rug tegen de muur stonden…

Het uur wanneer je hartslag stopte met kloppen… Die dag was het alle hens aan dek op de picu van UZLeuven. Je hartje was te moe van het vechten… je was op na al je operaties en veldslagen… Die dag was het dat we met onze rug tegen de muur stonden, zoals dokter Maebe het zei. De moeilijkste taak die ik ooit zal hebben… moesten we toen nemen… Marcel zachtjes laten inslapen. Marcel* kwam terug van het OK op ecmo… daar lag hij dan onze stoere man… het was niet gelukt, het afkoppelen… Hij verloor toen veel bloed… het werd gecamoufleerd met washandjes, de verplegers en dokters deze zo hun best om hem zo comfortabel mogelijk te maken. De zakjes bloed en plasma dat ze bijgaven… het gaf ons de tijd om Boven De Wolken te bellen… onze familie in te lichten en samen afscheid te nemen… zo werd hij ook nog gezegend… en kon iedereen afscheid nemen van hem… daarna was het aan ons…

Daar zit je dan op de blauwe slaapzetel, ze hebben toen bijna de halve kamer verbouwd, want ik wou dat Marcel op mijn schoot zou inslapen… maar hij lag met zijn canule van de ecmo, het machine dat hem in leven hield. Veel vrijheid hadden ze niet… Hij werd helemaal ingepakt… en voor de tweede keer in zijn leven op mijn schoot gelegd… het mooiste, moeilijkste, zwaarste moment… Ik genoot ervan om hem nog eens kort bij mij te hebben… naar zijn mooie haren te kijken, z’n oogjes te bewonderen, zijn lange wimpers te tellen en zen geur in me op te nemen… daar lag hij dan… bij zijn mama… waar hij veel meer had moeten liggen… De moment dat de machines gingen losgekoppeld worden… De dokters keken ons aan om toestemming te krijgen… en die gaven we… Ze werden losgekoppeld en niet veel langer blies hij zijn laatste adem uit… slaap zacht lieve man… we zongen nog je slaapliedje… je voeten werden nog door mama gewassen met mustela, we deden eindelijk jouw pyjama aan, het was tijd om afscheid te nemen… Die avond toen we voor de laatste keer door gang naar huis liepen… het was zo raar… jou helemaal alleen (gelukkig wel met je draakje) achter laten in dat grote ziekenhuis…

Lieve Marcel*

Je was een echte vechter… samen met je draakje overwon je veldslag na veldslag… De laatste was te veel… De oorlog was verloren…

Al 3 jaar zonder jou… Marie en Louis kunnen zo mooi over jou vertellen en daar trekt mama haar aan op… we proberen, vallen en krabbelen weer recht en proberen opnieuw. Jouw lege plaats blijft een gemis… maar we koesteren jouw plaatsje en nemen je overal mee naar toe…

Speciaal vandaag sneeuwde het… bedankt voor de kusje lieve schat! “snowflakes are kisses from heaven”

Liefs je mama