De eerste bubbels op jouw verjaadag!
18 december 2021 – Ik lig in bed, kan niet meer slapen en plots is het besef daar dat het vandaag jouw verjaardag is. Ik kijk wat naar jouw foto’s en besef dat we toen al in het ziekenhuis waren, aan het uitkijken naar jouw komst. De tranen rollen over men wangen. De berichtjes naar Katja gaan heen en weer, en tussen al die foto’s van jouw geboorte dag vind ik een filmpje terug van kleine Vic die aan het raden is naar de naam van onze nieuwe baby. Francesco werd er geopperd. We zijn snel terug in het nu als Marie met haar warme hoofdje bij ons komt liggen. Koorts, ons popje is niet in haar sas sinds gisteren avond, hopelijk is het enkel wat koorts van oververmoeidheid, maar ze klaagt ook van keelpijn. Gelukkig werkt de neurofen goed en kan mama achter bloempjes. Want in bed kreeg ze het idee om zelf eens voor jou verjaardag een bloemstukje te maken.
Ik kijk naar de klok, dat doe ik de hele dag vandaag. Ik word geleefd door de tijd en de herinneringen vandaag. Maar elk jaar maken we er nieuwe. In de ochtend maken we jouw bloemstukje. We steken kaarsjes aan, want deze bieden troost, ik krijg dit jaar veel persoonlijke berichtjes, deze doen me zo’n deugd! Bedankt. We gaan samen naar het kerkhof en daar zien we dat er zo veel prachtige bloempjes staan speciaal voor jou. <=3. Hartverwarmend!
In de namiddag gaat de bel. Katja, Vic, Greg en Patrick komen ons bezoeken en hadden een cadeautje bij, want bij verjaardagen horen een cadeautje. Dus ook bubbels. De eerste keer bubbels op jouw verjaardag! De fles was echt “meant to be” want op de kurk daar stond natuurlijk een sterretje op. Zo typisch dat er weer een teken van jou was. In zo’n tekens geloof ik echt, precies of je geeft telkens je goedkeuring. We aten bij die bubbels koekjes van Koekoek, speciaal voor jou gemaakt om jouw verjaardag te vieren.
Lieve Marcel* Vandaag was het de eerste keer dat we echt jouw dag vierden. Ik genoot, ik liet traantjes, traantjes om jouw gemis. Maar iemand schreef dit ooit voor een liedje “Missen doet pijn, missen voelt koud, maar missen kan alleen als je van iemand houdt”
Lieve schat, ik hou zo veel van jou en dat voor altijd!
Om de herinneringen aan jouw geboorte dag voor altijd levendig te houden… Schrijf ik hieronder hoe ik de dag elke keer opnieuw beleef…
4 Jaar geleden stonden we te trappelen om je te mogen ontmoeten. We konden niet wachten om jou te zien, te voelen, te ruiken, te knuffelen…
4 jaar geleden stond die befaamde valies klaar om richting het UZ Leuven te vertrekken.
6u40 – Nog snel een foto van die buik voor vertrek… en dan snel de auto in!
Het was anders dan met de tweeling. Mijn zwangerschap, verliep eigenlijk zeer goed, op die 20 weken echo na. Maar al een geluk dat ze dat toen gezien hadden. Ik ben nog steeds dokter Lore Lannoo daar zooooo ontzettend dankbaar voor. Omdat ons wondertje een hartafwijking had waren we verplicht om in het UZ Leuven te bevallen. We hadden een rondleiding en al gekregen. Maar toch bleef het oooh zo spannend. Normaal gezien waren we als eerste aan de beurt. Maar bij ons is er nooit iets van dat normaal gezien. Dus we hebben moeten wachten en wachten, en wachten tot het eindelijk aan ons was.
11u21 – Het was zo ver, we mochten gaan, eindelijk gingen we ons wondertje ontmoeten. Het was zo’n ontspannende sfeer, was het nu omdat het bijna Kerst was? Misschien, er was zelfs tijd voor even een leuke playlist op te zetten.
12u04 – Op de tonen van All I want for Christmas is you, werd je dan geboren. Ik mocht je even aanraken, door dat kleine venstertje, je even voelen, maar je werd meteen paars. Je werd opgevangen door het beste NICU-team van het hele land. Er werd met zoveel liefde en warmte voor jou gezorgd, niet enkel voor jou maar ook voor papa want die kreeg het even moeilijk door jou kleurtje. Je werd we gebracht naar neonatologie zelf, waar ze nog beter voor je konden zorgen, papa liet je geen minuut alleen.
13u02 - Eindelijk kwam je normaal kleur terug. Papa ging met je mee naar de limoengroene pijl, je kleine kamertje waar ze zo goed voor je zorgde. Mama lag nog beneden, te denken wanneer kan ik eindelijk naar jou, wanneer kan ik je eindelijk voelen, echt voelen, niet door dat raampje. Mama krijg een waterijsje en daar was papa met de eerste foto's. We namen van onze camera een foto om deze door te kunnen sturen naar de hele familie. Want iedereen keek zo uit naar jou komst.
15u14 – We zijn op de kamer. Eindelijk! Kan ik dan nu naar Marcel??? “U moet best even rusten mevrouw” klonk de bezorgde vroedvrouw, “Wat we wel al kunnen doen is wat kolven” Dat was idd geen slecht idee. Elke had het nog zo gezegd, zo snel mogelijk als je kan, KOLVEN! Een paar goude druppels colostrum verzamelden we voor onze vechter. Niet veel maar alle kleine beetjes helpen.
16u40 – Yes, we mogen naar hem toe. Konden we niet met bed en al verhuizen??? Maar neen, op een rode bed/stoelachtig ding duuwden ze me richting neonatologie. Met wel wat auwtjes en op men tanden bijten waren we eindelijk bij hem. Het leek een eeuwigheid te duren, wat een lange weg was dat zeg. Gelukkig moeten de pasbevallen mama’s die weg nu niet meer afleggen.
Daar lag hij dan onder zijn olifanten dekentje. zo huislijk zo warm zo zalig in zijn bedje. Je zou denken dat er niets mis was, maar dat vergat je snel door al de tubes en draadjes dat hij had. Hij was echt prachtig, onze kleine vechter. Met je draakje op je hoofd, zo lag je daar niet zo alleen als we moesten vertrekken.
18u05 – Terug van een helse rit, ik voel enkel nog pijn. De adrenaline is uitgewerkt, de pijnstilling denk ik ook. Hoe ik in mijn bed ben geraakt ik weet het niet meer, maar ik was op. Het bezoek was er maar, ik nog niet meer, ik had enkel nog pijn.
21u09 – eindelijk de pijnpomp die ze kwamen zetten. De pijn werd minder en we konden ons terug focussen op de borstvoeding allé ik toch, papa op geboortekaartjes in enveloppen steken.
21u35 – De eerste echte lading moedermelk werd getransporteerd in dit “coole” zakje.
22u42 – Nog een laatste slaapwel van papa en je eerste dag zit er op. Je kreeg nog samen met papa je eerste druppels moedermelk en het smaakte naar meer… Je deed het geweldig! Wie had dit ooit gedacht dat je zo ging moeten vechten…
Dit vind je misschien ook leuk
