Marcel*, onze stoere ridder…
Het verhaal van Marcel*
Op 18 december is Marcel geboren, onze vechter. We wisten dat hij een hartafwijking had maar alles kon hersteld worden. Het was de warmste week en al kolvend met veel tranen en een lach keken we naar alles acties op de tv in het ziekenhuis.
Wie had er ooit gedacht dat na een lekkende klep, er een nieuwe klep kwam, dat hij herstelt dankzij de hart-longmachine en het dialysetoestel? Marcel vocht, zoals alle strijders samen met zijn draak Wally. Hij deed alles wat hij kon, ook dokters en de verplegers, iedereen. De dag dat Marcel van de hart-longmachine afmocht was de dag die we normaal gingen vieren. Maar wie had ooit gedacht dat het de laatste uren met hem gingen zijn? Op 16 januari 2018 kwam Charlotte van boven de wolken langs, ze nam van alles foto’s alsof het een trouwfeest was, elk detail van Marcel, een traan, een lach, ons verdriet, de zegening maar ook zijn afscheid.
Het leven voor er nog spraken was van Marcel*
Marcel* nog dicht bij mama in de buik…
Zondag 17 december 2017 – De laatste dag met Marcel in mijn buik
18 december 2017 – De geboorte van Marcel
Ik weet het nog zoals gisteren, de laatste zondag voor we richting ziekenhuis vertrokken.We genoten die dag met ons viertjes. Alles klaarmaken van valiezen en medicatie voor de kids. Een duidelijke planning van wie wanneer op hun zou passen en wanneer ze naar de Crèche zouden gaan, wie ze zouden weg doen. Zakjes met kleren maken voor als ze naar het ziekenhuis zouden komen, dat ze er goed zouden uitzien.
Maar ook mama haar valies werd klaar gemaakt, de laatste stuks werden ingepakt. De Reisensthel zak werd gemaakt voor naar het verloskwartier te gaan, want in Leuven heb je echt niet veel nodig, maar ook de grote koffer, suikerbonen, de enveloppen werden klaar gezet. Nog even de batterij van het fototoestel nakijken en dan naar moeke en vake. Want daar gingen ze toen verblijven voor de eerste dagen.
Na een lekker avondmaal gingen we nog met z’n 4tjes en ronde buik op de foto. “Ééntje om in te kaderen” zeiden we toen! Na het onderstoppen van de kinderen vertrokken we met zen tweetjes richting thuis. De laatste nacht met die dikke buik. EINDELIJK wat heb ik af geteld om jou te mogen begroeten!
Het leven op Neonatologie
Op 18 december 2017 is Marcel geboren, het kleine broertje van Marie en Louis, onze vechter. We wisten dat hij een hartafwijking had maar alles kon hersteld worden. Daarom moesten we bevallen in het UZ Leuven. We werden er goed opgevolgd en rondgeleid. De ochtend van die achttiende december zal ik nooit vergeten. Normaal gingen we de eerste zijn voor onze sectio, maar zoals altijd waren we als laatste aan de beurt. Mijn geduld werd enorm hard op de proef gesteld. Ineens was het aan ons. We mochten hem gaan ontmoeten. Het team van neonatologie stond klaar: dokters, verpleegkundigen,… we waren wat gewoon van met de twins, maar nu was er nog meer volk…
Op de tonen van “All I want for Christmas is you” kwam Marcel ter wereld. Een prachtig kereltje, waarvan ik snel even zijn warmte mocht voelen door het doek heen, maar al snel werd Marcel paars… ze namen hem meteen mee naar de box ernaast, hij kreeg zuurstof, ik hoorde hem huilen, hij werd goed verzorgd, maar voor papa werd het al even te veel… Ik zelf weet nog van niets, enkel dat het team van neonatologie er superhard voor zorgt. Voor ze hem meenemen naar hun afdeling, kwamen ze hem showen in de couveuse, ik mag snel zijn handje eens voelen. Daar gingen ze dan… Marcel, papa en het hele team, en ik bleef voor de tweede keer alleen achter. Ze rolde me richting ontwaakruimte. Gelukkig lag daar geen enkele mama met baby, en gelukkig lag ik daar snel alleen. Ik kreeg een waterijsje en al snel begon ik met men tenen te bewegen zodat ik snel naar de kamer kon. Toen de eerste foto’s kwamen van Marcel die papa had genomen op neonatologie. Werd ik meteen verliefd op hem… hij lag onder een mooi olifantendekentje, met zijn Wally doudou op zijn hoofd. Ik was zo fier op hem, de hele wereld mocht het weten dat onze Marcel geboren was.
Yes, papa was terug met de camera en ik genoot van zijn foto’s… al snel konden we naar de kamer… dat betekende dat we aan onze reis door de kelder van het ziekenhuis mochten starten… gelukkig was er iemand die met mijn bed door de gangen reed. Ik zat vol zenuwen, want ik wou onze Marcel zien! Wanneer mochten we naar hem?